ARPAÏS DU BOIS

Represented by GALLERY FIFTY ONE, Antwerp (BE)

Tekenen is het vloeibare van denken vastzetten in een spoor. Het is een toe- stand, misschien zelfs een tussenstand of een ‘état d’être’. Tekenen behoeft eigenlijk geen medium of drager. Een beweging met een arm, een wandeling door een stad, een blikrichting, het maken van touwfiguren, het werpen van een speer, het draaien van een tol,.... Alles kan zich op een of andere manier tot tekenen verhouden. Tekenen is een handeling waarvan kunstenaars weten hoe die in een tekening om te zetten. In het geval van Arpaïs Du Bois is papier de drager, potlood en verschillende media (ecoline, houtskool, acryl, inkt,...) de betekenaar. Ik stel me het volgende voor : Arpaïs Du Bois slaat een blad om van één van haar tekenboeken. Doorheen de linkerpagina schemert een echo van een eerder gemaakte tekening, de rechterpagina is blank, ongebruikt. Maar misschien is dit laatste slechts als feit waar, blanco pagina’s zijn onbestaande. Kijken, denken en dus ook tekenen beginnen altijd vervuild met onvermijdelijke ruis. De wereld rondom dat rechterblad is het kamerscherm dat de richting van een lijn, de snelheid van een veeg, of het ritme van woorden veerkracht verleent. De achtergrond is een stratigrafie van tekenboeken, organisch geordende stapels, waarvan de pagina’s door het vocht van de aangebrachte kleur bol staan. De wereld kijkt naar binnen door een venster. Zo stel ik het me althans voor, of dit nu zo is of niet doet er niet toe. Arpaïs Du Bois houdt van vuile kleuren, aardse kleuren, abject en donker. Ook de hapering tref ik in de tekeningen aan. Lijnen zijn nooit recht, maar verkennen dat wat recht zou kunnen zijn. Elke tekening is een verkenning op papier. Vlekken kleur worden vlakken die zich synchroon verhouden tot korte zinnen, woorden in volgorde. Geladen emoties, menselijke dingen, opgerold tot tegenstellingen en ambigue verlangens die grenzen verkennen. Alsof het tekenen dat tonen is wat niet getoond kan worden. ‘‘de l’inutilité du dessin’’ lees ik ergens op een tekening. De onbruikbaarheid, zelfs nutteloosheid van de tekening. Iets wat met andere woorden niet kan ingezet worden voor iets anders, niet kan worden gerecupereerd. Een tekening hoeft niets te bewijzen, slechts te bestaan als zinloos en nutteloos iets. Maar misschien is het eerder een doelgerichtheid zonder doel, in het kort gezegd de omschrijving van hoe Immanuel Kant het esthetische oordeel omschrijft. Niet toevallig heet een vorig boek van de kunstenares ‘tout droit vers la fin en sifflotant’ (Hannibal, 2016). Doelgericht dus, zelfs al fluitend. Maar fluiten is een vorm van ademen, en ademen is de inventaris van de puls en beweging van een lichaam, vloeibaar horten en stoten.

De tekeningen van Arpaïs Du Bois zijn een lichaam, een corpus, een perpetuum mobile een zich verder ontwikkelend oneindig geheel. Slechts de eindigheid kan het oneindige vervolledigen. Even terug naar het idee van de hapering, of de notie van het toeval. De kans dat het ongeplande zich voordoet en opgaat in betekenis is in mijn aanvoelen een permanente actor in de praktijk van de kunstenares. De kunst van Arpaïs Du Bois is flaneren in kleur, spoor, toets, taal, teken. Het is het ontmantelen van de werkelijkheid tot de essentie van het zijn. Ik teken dus ik besta.

Philippe Van Cauteren, Zele, 14 januari 2021