HILDE OVERBERGH

Gevonden materialen zijn grondstoffen zonder bepalende vorm voor Hilde Overbergh. Ze schakelt ze in om zichtbaar te maken hoe we omgaan met de dingen en hoe we zoeken naar evenwicht in onze confrontatie met obstakels. 

Tijdens Overberghs hervormingsproces komt zowel een niet-rechtlijnige artistieke als een menselijke zoektocht tot uiting. Haar collages zijn gelaagde en versnipperde objecten, die net als gedachtenflitsen enkel fragmenten overhouden. 

Als een lappenpopreconstructie van onszelf rijgt Overbergh  de losse delen weer aaneen, terwijl de opeengestapelde  dimensies het onzekere, de twijfel en de verwarring van ons

dagelijks bestaan echoën.

De reeks Hypnosis of Time (2023) is ontstaan door de papierkoek die na een jarenlange opeenstapeling van aankondigingsposters, lijm en regen op afficheborden groeit. In deze spontaan ontstane klompen papier-maché zag Overbergh sculpturale mogelijkheden en ze nam ze mee naar haar atelier. Daar weekte ze de stukken in water, om ze daarna verder te scheuren en terug aan elkaar te lijmen. Het papier is materiaal met een geschiedenis. De aankondigingen die voorbij zijn,  tonen een cumulatie van gestolde tijdsmomenten.

Overberghs neiging tot het recupereren van materialen heeft wortels in haar kindertijd. Op de boerderij waar haar grootouders woonden, herstelde haar grootmoeder met een neus voor improvisatie alles wat ze maar kon. Die attitude heeft zijn weg gevonden in Overberghs aaneen naaien, nieten, opspannen en uit elkaar halen. Het belang van deze acties zien we in werken  zoals A Drop of Water Falling Without Respite (2017), 

The Theory of Everything (2016) en Social Crazy (2022), waar de zeef haar penseel wordt. De achteraf toegekende en weloverwogen titels vervagen de abstractie en zorgen ervoor dat de werken weer dichter bij onze gevoelswereld komen.

Hilde Overbergh sees found items as raw materials without a predetermined shape. She employs them to visualise how we deal with what life throws at us, and how we are on a constant lookout for balance in our day to day confrontations with difficulties. Overbergh’s practice of reshaping gives expression to a search that’s both artistically non-linear and human. 

Her collages are layered and dispersed objects, which, like flashes of thoughts, only retain fragments. Like a rag doll reconstruction of ourselves, Overbergh strings the loose parts back together, while the uncertainty, doubt, and confusion of our daily existence is echoed by an accumulation of dimensions.

The series Hypnosis of Time (2023) was inspired by the  caked-up paper lumps that grow on poster panels after years of accumulating paper, glue, and rain. Overbergh saw sculptural possibilities in these spontaneously developed chunks of papier mâché. She brought the pieces to her studio, where they were soaked in water before tearing them further and glueing them back together. This paper has a history. The announcements that have passed show a buildup of solidified junctures.

Overbergh’s propensity to recover material is rooted in her childhood. At the farm where her grandparents lived, her grandmother, with a knack for improvisation, repaired everything she could. That attitude lives on in Overbergh’s sewing, stapling, stretching, and dismantling. The importance of these actions can be seen in compositions such as A Drop of Water Falling Without Respite (2017), The Theory of Everything (2016), and Social Crazy (2022), where the stencil becomes her paintbrush. The subsequently assigned and well-considered titles blur the works’ abstraction, and allow for a bond with our emotional world.

text : Yasmin Van ‘tveld, June 2023