LEEN VAN TICHELEN

Leen Van Tichelen grijpt terug naar reststukken die al geleefd hebben. Daarbij kennen haar omgeving en werk een kruisbestuiving in de spontane evolutie van haar oeuvre.  Van Tichelens eerste atelier had geen ramen die naam waardig en om aan het claustrofobische gevoel te ontsnappen, begon  ze gevoelsmatig op de grond te werken. Zo schakelde ze instinctief over naar de reeds aanwezige stucloper als drager  voor bepaalde tekeningen. Sindsdien heeft recuperatie- materiaal alleen maar aan terrein gewonnen. Beton en plaaster deden hun intrede tijdens verbouwingen. Textiel en hout voor ruimtelijk werk lagen te wachten in haar studio.

Van Tichelens installaties en werken op papier ontstaan los van en dankzij elkaar; ze resulteren uit verschillende structuren en systemen, maar zijn met elkaar vervlochten in hetzelfde verhaal. In de reeks en essence (2021) komt haar persoonlijke taal zich tonen, waarbij er vanuit een stapsgewijs uitgepuurde lijntekening een dialoog ontstaat tussen restvorm en basisvorm. De ongedwongen verflagen maken een veelheid aan groeibewegingen op de met gesso geprepareerde vellen die uit schriften werden ontbonden. De kwetsbaarheid van het papier wordt doorgetrokken in conative (2018), waar binnen de verbinding van twee delen een gevoelige verhouding ontstaat. 

In hun ontmoeting met katoen, rubber, pigment, draad of mousse zijn de betonblokken fragiel gehecht.

Leen Van Tichelen  reverts to remnants that have already had a life. In doing so, the spontaneous evolution of her oeuvre is driven by a synergy between her direct environment and her art. Van Tichelen’s first studio had no windows worth mentioning, and to escape the claustrophobic feeling this space evoked, she intuitively resorted to working on the floor. And just like that, she instinctively switched to the already present floor protection paper as a support for certain drawings. 

Reused material has only gained more ground ever since. Concrete and plaster introduced themselves during renovations. Textiles and wood were waiting in her studio for spatial work.

Van Tichelen’s installations and works on paper are created independently, yet both branches happen because of each other; they sprout from different structures and systems, but are intertwined in the same story. Her personal language  makes an appearance in the series en essence (2021), in which a dialogue is created between residual forms and basic 

shapes stemming from a step-by-step refined line drawing. The unstrained layers of paint develop movements of growth on the gessoed paper sheets taken out of notebooks. The same fragility brought about by the paper is continued in conative  (2018), where a sensitive relationship arises within the  connection of two parts. In their encounter with cotton,  rubber, pigment, thread or foam, the concrete blocks are  insecurely attached.

text : Yasmin Van ‘tveld, June 2023