MOATAZ ALQAISSY

Represented by Gallery Geukens & De Vil, Antwerp (BE)

In Moataz Alqaissy’s woordenschat speelt het canvas de hoofdrol. Door doeken te stapelen, vertelt hij over de geschiedenis van de schilderkunst. Zijn constructies die het klassieke ombuigen becommentariëren de historische en hiërarchische positie van het schilderij binnen de kunsthistorie. Tegelijk verraden ze een nieuwsgierigheid naar kleur, materiaal, structuur en een hang naar experiment en het verleggen van grenzen. Zijn werk tast af hoe de schilderkunst kan worden verdergezet en wat het schilderij vandaag kan betekenen.

Het spel met canvassen vult Alqaissy aan met voorwerpen. Houten frames en nagels zijn immers evenzeer onderdeel van het schilderij, maar daar blijft het niet bij. Hij incorporeert wat in zijn studio, een oude brouwerij, rondslingert en brengt ook actief alternatieve bouwstenen het atelier binnen. Zo omringt hij zichzelf met potentiële componenten waarvan hij de functie  nog niet kent en wordt zijn werkplaats een wereld waarin hij kan jongleren met noodzakelijke toevoegingen; rauwe  objecten op leeftijd die hij laat samenwerken met het schilderij.

Zijn materiële omgang met de bestanddelen van het schilderij  zet een raam open waarlangs andere onderwerpen binnenglippen. Herinneringen aan zijn jeugd en ervaringen met oorlog en destructie hebben deuken nagelaten en vinden een reflectie in de ontmanteling van het schilderij. 

Door verval en afbraak van kwetsbaarheden samen te brengen,  heeft hij het ook over het uitdeinen en afzien van onze steeds ouder wordende lichamen. Soms fuseert hij canvas met naald en draad, waarbij hij het gevoel heeft medisch te naaien – alsof hij hechtingen aanbrengt en een vleeswond herstelt. Of alsof hij het canvas op weg helpt richting heling.

The canvas is the main character in Moataz Alqaissy’s  vocabulary. By stacking canvases, he narrates the history of painting. His constructions bend classical notions, and comment on the historical and hierarchical position of the painting  within art history. At the same time, they reveal a curiosity  about colour, material, and structure, and a penchant for experimentation and boundary pushing. His work explores how painting can be continued and what it can signify today.

Alqaissy adds objects to his treatment of the canvas. Wooden frames and nails are, after all, also part of the painting, but it doesn’t stop there. He incorporates what he finds in his studio,  an old brewery, and actively brings in alternative building blocks as well. By surrounding himself with potential components whose function he does not yet know, his workshop  becomes a world where he can juggle around necessary  additions; raw, aged objects that work alongside the painting.

His material handling of the painting’s components opens a window through which other subjects slip in.  Memories of when he was a child, and experiences with war and destruction have left indentations, and find a reflection in the dismantling of the painting. Bringing together decay and the disintegration of what’s vulnerable, Alqaissy also talks about the misery of our continuously ageing bodies.  Sometimes, he fuses together several canvases using needle and thread – as if stitching a flesh wound. Or as if he is guiding the canvas towards healing.

text : Yasmin Van ‘tveld, June 2023